“Het beeld over statushouders klopt niet”

Wat trok je zo aan in de sociale volkshuisvesting?

“Ik hou ervan om contact te leggen met mensen en verbinding te maken. De sociale volkshuisvesting leek me een sector waarin die eigenschappen belangrijk zijn. De rol als wijkbeheerder past dus als een warm jasje. Oost Flevoland Woondiensten (OFW) is al meer dan vijftig jaar verantwoordelijk voor sociale volkshuisvesting in Dronten, Biddinghuizen en Swifterbant. Met 4.900 woon-, zorg- en studenteneenheden bieden we ongeveer 10.000 Drontenaren onderdak. Genoeg werk dus waar ik contact kan maken.”

Want een wijkbeheerder moet goed kunnen luisteren?

“Zeker, je moet openstaan voor contact, goed luisteren. Soms moet je handhaven, maar liever probeer je met open, positieve vragen mensen aan te zetten tot actie. Ik wil geen veredelde handhaver zijn maar juist een partner die vertrouwen wekt. Waarbij mensen zich op hun gemak voelen om me aan te spreken als er iets is. Contact maken en zichtbaar zijn vormen dus twee belangrijke pijlers in mijn werk. Op die manier probeer ik mijn stempel op het werk te drukken.”

Gaat dat altijd goed, dat contact maken?

“De maatschappij verandert, we krijgen steeds meer verschillende culturen. Niet iedereen hecht bijvoorbeeld evenveel waarde aan een goed onderhouden voortuin. Maar mijn norm is niet bepalend. Ik kijk naar wat acceptabel en leefbaar is voor de wijk.

Wat betreft nieuwe groepen krijgen we ook met statushouders te maken. Daarvoor hebben we sinds kort flexwoningen. Om dit te realiseren hebben we contact met partijen zoals het Centraal Orgaan Opvang (COA) en de gemeente. We bieden onze communicatie in verschillende talen aan en maken af en toe gebruik van een tolk. Samen gaan we dan in gesprek om kennis te maken met de nieuwe bewoners. We maken een praatje, kijken in de woning hoe het er is.”

Het imago van statushouders is niet altijd positief. Hoe komt dat?

“Ik weet het niet. Er heerst een beeld dat statushouders teveel woningen krijgen, maar dat klopt niet. En qua mensen en cultuur heb ik ook weinig tot geen nare ervaringen. Ze hebben vaak andere culturele waarden dan mensen die hier geboren zijn. Zo klagen buurtgenoten wel eens over kookluchtjes, een rommelige tuin, nachtelijk bellen of veel bezoek in een kleine woning. Dat zijn mensen hier in Nederland niet gewend. We gaan dan in gesprek over wat de statushouders van ons verwachten en hoe zij zich op hun gemak kunnen voelen.”

Heb je dat zelf geleerd?

“Nee, dat heb ik opgepikt in de training over statushouders. Het contact leggen en vragen wat wij als corporatie voor hen kunnen doen. Wat hebben zij nodig om hun omgeving leefbaar te maken? We geven dan aan wat er in Nederland zoal op dat gebied gebeurt en wenselijk is. Vaak komen we er dan samen prima uit. Als je eenmaal een vertrouwensbasis hebt gelegd kom je een heel eind.”

Praat je dan ook met de mensen die klagen?

“Dat zou eigenlijk wel moeten ja. Maar dat gebeurt nog te weinig. Wat ik wel merk is dat statushouders meer geneigd zijn om contact te zoeken met de buurt dan ‘de gemiddelde Nederlander.’ Die komt thuis van het werk en wil in de avond lekker met de voetjes op de tafel onderuit liggen. Dat is overigens geen waardeoordeel maar een feitelijke constatering.
We werken er aan om dat te verbeteren, want elkaar leren kennen werkt positief op de leefbaarheid in een wijk. Het moet gebeuren maar ik denk dat het nog iets te vroeg is.”

Meer weten over de statushouders en woningen?

In de training: Statushouders, een bijzondere doelgroep, word je door specialisten bijgepraat over hoe de zaken rondom verhuur, inrichtingsbudgetten, informatievoorziening en woonbegeleiding zijn geregeld. Kortom: handvatten om in de praktijk een goede afweging te maken.