We gaan weer opstarten. En dat voelt toch even net als toen...
Waarschijnlijk is 3 januari 1998 voor u geen bijzondere datum. Voor mij wel, die dag werd ik frontaal aangereden in mijn auto. Er was geen ontkomen aan de crash toen die andere auto in volle vaart door de bocht op mijn weghelft kwam. Na uit de auto geknipt te zijn, volgde een lang herstel. Het plaatmateriaal en de littekens zijn er nog. Maar er is prima mee te leven.
De eerste keer weer achter het stuur weet ik nog goed. Dat was spannend en bijzonder tegelijk. Ja, ik kreeg een stuk vrijheid terug maar tja, mijn vertrouwen was ook best ver weg. Natuurlijk weet je rationeel dat het niet zo snel weer fout gaat, maar dan is gevoel soms echt maar een heel lastig moeilijk stuurbaar ding.
Corona kwam ook frontaal op ons af
Terwijl we begin maart nog met allerlei mooie ontwikkeltrajecten en plannen bij de corporaties bezig waren, kwam daar half maart Corona frontaal binnen. We hadden gelukkig in februari al wel scenario’s gemaakt voor ‘wat als’, maar dat we echt meteen over konden op ons “worst case” scenario, dat hadden we ook niet verwacht. Maar met de scenario’s was wel snel te schakelen.
Verplaatsen van groepen en waar passend omzetten naar online live trainingen. Met online live trainingen en e-Learning hadden we al genoeg ervaring om snel te kunnen opschalen. En die ervaringen zijn flink verrijkt nu, bij zowel ons als bij u.
En nu terug de weg op!
Nu komen we langzaam weer in beweging in ons land. Vanaf 2 juni starten we de klassikale trainingen en de platformbijeenkomsten weer op. En dan komt bij mij dat gevoel van mijn eerste autorit soms ook even terug. Want ja, het is spannend en nee, we weten ook niet of er nog een tweede Corona-uitbraak op onze weg ligt.
Daarom voelt het goed om te werken met strikte protocollen. De riem gaat om in de auto, we zorgen dat de auto veilig is, we houden ons aan de maximale snelheden, we houden ons dashboard in de gaten en we volgen aanwijzingen van de experts over wat veilig en verantwoord is. Daarnaast bieden we switchgaranties, vrijblijvende opties en bespreken we met u de (on)mogelijkheden bij trainingen met uw collega’s bij u op kantoor.
Want uiteindelijk kunnen we niet altijd binnen blijven zitten. We moeten “de weg” weer op. Om door te ontwikkelen en elkaar weer te ontmoeten en weer meer met elkaar verbonden te zijn. Om met uw collega’s weer te praten over uw vak, over hoe zij bepaalde dingen aanpakken, over wat u meemaakt. Juist die kleine gesprekjes op kantoor in de wandelgang of bij de koffieautomaat geven ook nieuwe inspiratie en energie om weer verder te werken aan uw vak en uw ontwikkeling. En ook het constructief roddelen hoort daarbij, om emotioneel te ontladen en sociaal te verbinden met elkaar.
De eerste meters
Natuurlijk zijn de eerste meters “op de weg” weer spannend, maar het went. Misschien voelde uw eerste bezoek aan de supermarkt in de Coronatijd ook wel tegennatuurlijk, misschien een beetje alsof u tegen uw wil een ‘oorlogsgebied’ in moest. Maar inmiddels weten we ook niet beter en bewegen we ons best soepel tussen al het plexiglas en op anderhalve meter, door de winkel. Ik wel tenminste.
Het went en het levert dus meer op. En gelukkig besefte ik dat ook in 1998 heel goed en was dat besef sterker dan de onzekerheid om de weg weer op te gaan.
Dus ik hoop dat u ook de weg weer opgaat en dat we u ook weer kunnen gaan ontmoeten. Bij opleidingen, platforms of voor een mooi inspirerend gesprek. Om samen (weer) verder te komen.
Eddy Bonthuis
directeur Kjenning
Datum: 25-05-2020