Segregatie ligt op de loer: samen werken in de wijk!
Woningcorporaties staan midden in de samenleving. In wijken met veel corporatiebezit ervaren medewerkers dit dagelijks aan den lijve. Hoe gaan zij daar mee om? En hoe komt het dat het lijkt dat ze steeds opnieuw het wiel uitvinden, terwijl de goede voorbeelden voor het oprapen liggen?
Als huisvesters van het volk komen corporatiemedewerkers dagelijks in aanraking met dementerende ouderen, met (ex)-psychiatrische patiënten, met mensen met afstand tot de arbeidsmarkt, krijgen ze te maken met integratieproblemen rond vergunninghouders en ga maar door. Het nieuwe rijksbeleid met passend toewijzen helpt nu niet echt om de leefbaarheid op peil te houden; de kans op segregatie ligt op de loer.
Zo toonde recent onderzoek door Lia Karsten, stadsgeograaf aan de Universiteit van Amsterdam, en architect Naomi Felder, aan dat kansarme en kansrijke kinderen in de wijken niet samen spelen. Ook daar speelt dus segregatie al. Kinderen van laagopgeleide ouders komen hun buurkinderen uit welgesteldere gezinnen nauwelijks tegen. Ze spelen niet veel buiten: hun ouders vinden hun eigen buurt niet veilig en daarom worden ze vaak binnen gehouden. En als ze naar een club gaan, is dat meestal in de school of het buurthuis, terwijl hun rijkere buurkinderen naar de voetbalclub of muziekles buiten de buurt gaan.
Al vele jaren hebben we bij wonen, welzijn en zorg ervaren dat het gezamenlijk aanpakken van de problemen het beste werkt op de bescheiden territoriale eenheid van een wijk, zeker als we die vervolgens nog eens weten op te delen in buurten. Ter plaatse kunnen corporatiemedewerkers in samenspraak met de bewoners aan de slag. Niets nieuws overigens, want het idee dateert al
minstens uit de tijd dat we nog een ministerie van CRM hadden. Even voor uw geschiedeniskennis: Het ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk (CRM) was een Nederlands ministerie dat opgericht werd in 1965 als opvolger van het ministerie van Maatschappelijk werk. Het ministerie werd in 1982 ontmanteld bij het aantreden van het kabinet-Lubbers I.
Sturen op geld? De boemerang komt vroeg of laat terug…
Het lijkt dus van groot belang om die aanpak door te blijven zetten, ook al lijkt dat voor de rekenmeesters in de corporatiesector niet efficiënt. Uitsluitend sturen op geld is hier korte termijn denken en leidt op langere termijn tot meer problemen, meer wantrouwen en minder bereidheid tot samenwerking. En er bestaat naast financieel rendement ook nog zoiets als maatschappelijk rendement. Sturen op financiën alleen is een boemerang die op korte of lange termijn terug komt
Leer van anderen wat werkt in de wijk!
Als er dan wel vol overtuiging gekozen wordt voor een wijkenaanpak, dan bestaat de neiging om weer opnieuw het wiel uit te vinden. In de cursus ‘Samenwerken in de wijk’ zien we dat de cursisten het meest leren van de ervaringen en voorbeelden van anderen.
De website Wat werkt in de wijk geeft tal van voorbeelden over wat werkt in de wijk. Beproefde aanpakken van collega-corporaties, inclusief een heldere onderbouwing van de maatschappelijke meerwaarde. Lerend met en van elkaar bouwen aan een mooie woontoekomst voor iedereen. Van segregatie naar integratie. Droom of realiteit?
Hans Suurmond
Docent Kjenning
Datum: 26-05-2016